Nog maar 1 week te gaan

De laatste week is nu echt aangebroken.. Nog 5 dagen en dan ben ik alweer in Nederland.. Ik weet zeker dat ik Hanukkah en de kinderen enorm ga missen, maar ik ga nu eerst nog optimaal genieten van mijn laatste dagen.

Gelukkig ben ik weer goed te pas, ik ben weer helemaal beter en kan dus goed genieten van mijn laatste week. Vorige week maandag ben ik samen met Kim naar de stad gegaan om souvenirtjes te halen, die zijn hier volop te krijgen en ik heb er dan ook genoeg ingeslagen. Al heb ik wel met ieder souvenirtje de neiging om het zelf te houden haha. Smiddags heb ik samen met de kleine kinderen bellen geblazen, ze vonden het erg leuk. Savonds zijn er een aantal kinderen ziek. Eentje heeft malaria en voelt zich echt niet goed. Malaria komt hier veel voor en is ongeveer hetzelfde als een griepje. Als het goed behandeld wordt is het niet schadelijk of levensbedreigend. Gelukkig kunnen wij op Hanukkah zelf testen of het malaria is en hebben we de goede medicijnen ervoor. Dinsdag ochtend gaan we weer een knutselles geven, de kinderen vinden het erg leuk en we maken een soort kleedje waar de kinderen eerst moesten vouwen en daarna knippen en dan openvouwen, erg leuk. Wel merk je dat de kinderen hier niet goed kunnen knippen, dat is echt iets waar hier niet de prioriteit ligt en waar weinig mee wordt gedaan. Gelukkig word het ze op de Circle of life school wel geleerd en kunnen ze het steeds beter. Smiddags hebben we een afspraak voor een rondleiding in het ziekenhuis in Sunyani. We krijgen een rondleiding van een broeder en hij laat ons het hele ziekenhuis zien. Als eerst zien we de kraamafdeling. Er liggen 7 vrouwen met elk een klein babytje naast zich in bed, de baby’s hebben geen eigen wiegje maar slapen bij de moeders in bed. Het is een grote zaal met aan beide kanten 6 bedden. Er liggen vrouwen die op natuurlijke wijze zijn bevallen en vrouwen die een keizersnede hebben gehad. Vrouwen die op een natuurlijk wijze zijn bevallen moeten verplicht 1 nacht blijven, dit doen ze zodat ze ze goed in de gaten kunnen houden op eventuele bloedingen. Vrouwen met een keizersnede blijven 3 dagen in het ziekenhuis. Ik zie een aantal vrouwen liggen die erg veel pijn hebben en moeten huilen, zielig om te zien want je kunt niets voor ze doen.. Voorin de zaal staat een tafel waar alle zusters van die afdeling aan zitten tv te kijken. Een raar gezicht, allemaal zusters die tv aan het kijken zijn en achter hun liggen vrouwen met veel pijn te huilen.. Mensen hebben echt helemaal geen privacy want er kan zelfs geen gordijntje dichtgetrokken worden tussen de bedden. Dit maakt allemaal veel indruk op me, en dit is pas de eerste afdeling.. Na deze afdeling lopen we door naar de vrouwenzaal, weer het zelfde. Een grote zaal met veel bedden en geen privacy. In deze zaal liggen vrouwen die ziek zijn, alle mogelijke ziektebeelden liggen door elkaar, er zijn hier namelijk geen verschillende afdelingen. Daarna door naar de mannenzaal, weer hetzelfde.. Na deze zalen lopen we naar de kinderafdeling. Weer het zelfde.. Een grote zaal met allemaal bedden met daarin kinderen en hun moeder of ouders. Het is hier namelijk verplicht om dag en nacht bij je kind te blijven als deze in het ziekenhuis ligt. Het is echt geen gezellige zaal met mooie muurschilderingen oid. Ik vind het zielig om te zien, maar goed, de mensen zijn hier ook niet anders gewend. Na de verschillende zalen mogen we even de operatiekamers zien. Ja, dat mogen we gewoon even bekijken haha. Voordat we naar binnen gaan moeten we wel even van die mooie witte klompjes aan doen maar verder mogen we alles zien. Er is gelukkig geen operatie bezig. Er zijn twee operatiekamers, een voor de kleine ingrepen, en een voor de grote ingrepen. Het ziet er voor Ghanese begrippen nog best goed uit, al zou ik hier niet geopereerd willen worden. Na de operatiekamers laat hij ons een klein kamertje zien. Het is in een container die aan het ziekenhuis staat, een heel kleine ruimte met daarin een soort van bedje. Dit is waar de abortussen worden uitgevoerd verteld hij. Het is sinds een tijdje legaal om abortus te plegen dus kan dit, na veel gesprekken, gewoon in het ziekenhuis. Ik vind het een kil en naar kamertje en ik krijg er een naar gevoel bij, snel weg hier. Hierna bekijken we nog even de wachtkamer en daarna wordt ons gevraagd of we het mortuarium nog willen zien.. Euh nee, bedankt. We bedanken de broeder en gaan terug naar Hanukkah. Bij terugkomst ga ik mijn tas inpakken want morgen vertrekken kim en ik naar Hand in Hand, een tehuis speciaal voor kinderen en mensen met een beperking. Woensdagochtend vertrekken we om 9uur met de taxi naar Hand in Hand. Na zo’n twee uur rijden zijn we er.  We melden ons bij de ingang en worden naar ons hutje gebracht. Het is een grappig klein hutje met een heel groot bed en buiten een wc en een douche. Heel simpel maar wel goed te doen. We leggen onze tassen in het hutje en gaan daarna het terrein verkennen. Al snel komen we veel gehandicapten tegen, er zitten veel verschillende niveaus. Ik zie een aantal kinderen met downsyndroom maar ook mensen die bijna niets kunnen. Ook zit er een meisje die geen armen en geen benen heeft, heftig om te zien. Dit komt niet heel vaak voor en daarom extra heftig om te zien. We laten haar een filmpje zien van een Amerikaanse man die ook geen armen en benen heeft maar wel alles kan. Dit raakt haar en ze vind het mooi om te zien dat ze niet de enige is. Hierna gaan we even in de werkplaats kijken. Hier zitten de mensen te werken, dagbesteding. Ze maken dingen die ze dan weer vooraan in het winkeltje verkopen. Ze hebben veel weefgetouwen waar ze achter zitten en waar later tassen of schorten van worden gemaakt, erg mooi. Ook maken ze veel armbanden en kettingen. Mooi om te zien dat de mensen dit zelf maken. Dit lijkt wel een beetje op een dagopvang in Nederland. Om 4uur gaat iedereen zwemmen. Er is een zwembad waar ze allemaal tegelijk in gaan, mooi om te zien haha, ze genieten er echt van. Verder is Hand in Hand opgebouwd als een soort dorpje wat het heel erg gezellig en huiselijk maakt. Een heel erg mooi project en we doen enorm veel indrukken op, echt iets om weer naar terug te gaan als ik weer in Ghana ben. Savonds gaan we optijd slapen. De volgende dag vertrekken we om 9uur naar de apen. Er zit hier dichtbij een dorp met een groot bos waar apen wonen. Het is ongeveer een uurtje rijden over een hele mooie weg midden door de jungle. Als we aankomen krijgen we een gids toegewezen die met ons mee gaat. Dan rijden we nog verder de jungle in als we aankomen bij een dorpje. Daar zie je de apen al, haha super grappig! Ze zitten op de huizen en op de weg en alles. Naast en rondom het dorpje is een heel groot bos waar ze leven. We kopen even wat pinda’s en gaan dan het bos in. Haha direct komen er apen aan en we mogen ze uit de hand voeren, echt geweldig! Wat een ervaring haha. De apen hebben al snel door dat in mijn andere hand meer nootjes zitten dus binnen no time graaien ze mijn hele hand leeg haha! We krijgen een verdere rondleiding door het bos met alle apen achter ons aan. Er zitten twee soorten apen, mona en columbus. De mona zijn de kleine aapjes die we kunnen voeren en de columbus zijn groter en schuwer, dus die zie je alleen hoog in de boom. De apen leven er al honderden jaren en de bevolking ziet de apen als kinderen van god, ze geloven dan ook dat wanneer jij een aap dood maakt je zelf ook dood gaat. Ze hebben midden in het bos een apenkerkhof. Daar worden de apen begraven als ze dood zijn, dit gebeurd met een kleine ceremonie. Soms gaan de apen dood als ze uit een boom vallen oid, dan vinden de mensen ze vaak niet. Maar als een aap voelt dat hij doodgaat komt hij naar de mensen toe en sterven ze of in het dorp of op de wandelpaden, zodat de mensen ze kunnen vinden. Er zaten op dit moment rond de 1000 apen in het bos, het is dan ook een enorm groot bos van ik weet niet hoeveel hectare. Het was een super mooie ervaring en na 2uur gaan we weer terug naar Hand in Hand. Daar aangekomen kopen we in het winkeltje wat leuke souveniertjes voor thuis. Ze maken daar veel leuke tasjes van afval, zo maken ze toilettassen van de lege waterzakjes of tasjes van lege zakken waspoeder, erg mooi. We kijken nog wat rond en praten wat met de begeleiders, die zijn erg benieuwd hoe dit in Nederland gaat. Daarna komt onze taxi alweer om ons naar Hanukkah te brengen. Als we daar terugkomen roept iedereen mijn naam, wauw, ze hebben me echt gemist en ik hun natuurlijk ook, fijn om weer terug te zijn. De volgende dag, vrijdag. Ga ik smorgens met Kim, onze buschauffeur, de verpleegkundige en nog een mama naar de stad om spullen voor de pannenkoeken te halen en om een vloerzeil te halen voor in het huisje van Adwoa. Poeh na anderhalfuur hebben we eindelijk alles en zijn we weer terug. Bij terugkomst maken Regina en Miriam het pannenkoeken beslag voor me en daarna maken kim en ik een begin met het bakken. Savonds is er prayers, mijn laatste keer prayers op vrijdag.. Emotioneel moment haha… Zaterdagochtend beginnen kim en ik om 9uur met het bakken van pannenkoeken. Om half1 hebben we eindelijk alles klaar en kan het feest beginnen. Pannenkoeken eten! Wauw, wat vinden de kinderen het heerlijk, ze genieten volop. Super mooi om dit te kunnen doen. Daarna gaan we een afscheidskado voor Marja en Riekie maken met de kinderen omdat zij bijna naar huis gaan. Rond 4uur gaan Kim en ik naar het Eusbett om daar nog even te zwemmen en voor de laatste keer te eten..

Het is best wel raar. Alles wat ik nu doe is zo ongeveer voor het laatst, laatste keer prayers, laatste keer Eusbett.. Vreemd, dit was 9weken lang mijn leven en nu moet ik alweer bijna afscheid nemen van alle lieve kinderen en mama’s hier.. Ik ga nog volop genieten van mijn laatste paar dagen en dan met een heel erg voldaan en mooi gevoel terug naar huis!