Alweer 6 weken in Ghana!

Wow, we zijn alweer in juni, wat gaat de tijd toch verschrikkelijk snel! Ik zit al in mijn 6e week en heb hierna nog maar 3 weken en dan moet ik alle lieve kids alweer verlatenL. De afgelopen tijd heb ik weer veel meegemaakt dus het werd weer tijd voor een reisverslag!

De afgelopen weken ben ik op Hanukkah weer druk geweest met knutsellessen geven op school en pre scholen op Hanukkah. Ik ken de kinderen nu goed en de kinderen mij, wat het allemaal erg leuk maakt. Vorige week zondag heb ik samen met Sophie(de andere vrijwilligster, we zaten deze twee weken met z’n 2en) de kinderen een spel geleerd. We hebben met de kinderen 3 is teveel gedaan. Ze vonden het super leuk! Na heel wat rondjes rennen valt er natuurlijk ook wel eens een kind en deze keer viel er een kindje super hard, in Nederland zouden we bijna de ambulance hebben gebeld maar hier rent het kind vrolijk door! Geweldig toch? Na een snelle check bleek er ook niets kapot of gebroken haha. Na het spel gaan de mama’s de gehandicapte kinderen en de kleine kinderen in bad doen. Ze zetten grote tonnen buiten en hierin gaan de kinderen, ze vinden het geweldig! De grote kinderen zepen de kleintjes in en halen het water. Mooi om te zien dat er zo wordt samengewerkt en dat iedereen elkaar helpt(zie foto’s). ’s Avonds zitten Sophie en ik gezellig buiten totdat ik denk: Wat zit daar nou voor groot zwart iets? Ik schijn mijn zaklamp erop( want het was light off) en ik zie een hele grote schorpioen!!!! WAAAAH we springen op de stoel en gillen alles bij elkaar. Ik roep Agnes en zij maakt de schorpioen voor ons dood. Ze verteld ons dat ze echt wel giftig zijn en dat we goed moeten uitkijken. Als ze weer naar haar kamer wil gaan zien we er nog een! Deze keer een kleine bruine, maar die zijn een stuk giftiger zegt Agnes.. Brrr wat een nare beesten zijn dat! De volgende dag is het een feestdag in Ghana en hoeven de kinderen niet naar school toe. Er komt een band optreden op Hanukkah. Deze band heeft dat aangeboden omdat ze graag wat willen doen voor Hanukkah, hoe lief! Ze spelen de hele dag muziek en doen stoelendans met de kinderen, echt super leuk! Aan het eind doen ze ook nog een donatie en krijgen we erg veel spullen van ze, de kinderen hebben onwijs genoten en wij dus ook! De volgende dagen gaan de kinderen weer naar school. Woensdags kijken Sophie en ik een uurtje mee in de kleuterklas. Dit gaat niet erg anders dan in Nederland behalve dan dat de kinderen om 12uur warm eten in de klas krijgen. Het was erg leuk om te zien. Donderdag gaan Sophie en ik samen met de verpleegkundige van Hanukkah met twee kinderen naar het ziekenhuis. Beide kinderen zijn ziek en moeten naar de dokter. Bij aankomst moeten we eerst wachten in de centrale hal, lijkt meer op een treinstation dan een ziekenhuis. De verpleegkundige gaat vragen waar we heen moeten. Na een halfuurtje kunnen meelopen. Eerst lopen we naar een gang waar we de bloeddruk van de kinderen opmeten. Het zijn gewoon twee schermen midden in de gang en daarachter wordt je bloeddruk gemeten. De uitslag schrijven ze op een kaart die je daar krijgt. Na het bloeddrukmeten lopen we naar de wachtkamer. De gangen waar we doorlopen zitten vol met mensen die staand, liggend, zittend of slapend aan het wachten zijn. Het zit echt helemaal vol. Want hier in Ghana maak je niet zoals in Nederland een afspraak maar je gaat gewoon als je ziek bent. Als we bij de wachtkamer zijn moeten we eerst een klein kamertje in waar de kinderen worden gewogen en de koorts wordt opgemeten, ook dit wordt op het kaartje geschreven. Hierna moet ik met het kleinste kind(2jaar) in de wachtkamer gaan zitten en loopt de verpleegkundige samen met Sophie en het andere kind door naar een andere wachtkamer, gewoon blijven wachten wordt me gezegd. Daar zit ik dan in een overvolle wachtkamer met een ziek kind. In totaal wacht ik daar 3uur. In deze wachtkamer zitten allemaal mensen met kleine kinderen, van pasgeborenen tot ongeveer 4 jaar schat ik. Veel mensen kijken me aan want ik ben de enige obruni(blanke) in deze wachtkamer en dat trekt toch wel de aandacht. Veel mensen hoor ik ook over me praten omdat ik vaak het woord obruni hoor. Na een tijdje vragen er zelfs mensen of dit mijn kind is, ik moet er wel om lachen haha. Na 3uur komt de verpleegkundige weer terug en dan worden we al snel bij de dokter geroepen. De dokter zit in een klein kamertje. In dit kamertje staat een grote tafel waar 2 dokters aan zitten, en er worden dus ook 2 patiënten tegelijk naar binnen geroepen, privacy is dus ver te zoeken hier. Na snel ons verhaal te hebben gedaan staan we weer buiten, bloedprikken. Weer moet ik wachten en na een uurtje kunnen we bloedprikken. Dit gaat anders dan in Nederland. Sowieso omdat bij donkere mensen de aders erg lastig te zien zijn, en bij kinderen al helemaal. Ze binden een latex handschoen om de arm om het af te binden, en niet zoals in Nederland zo’n nette band. Na veel zoeken denken ze een ander te hebben gevonden(ik zie geen ader maargoed..) Ze prikken, maar er komt niks. Er wordt geprikt met een infuus naald en als ze het bloed in het buisje willen doen houden ze gewoon het buisje eronder zodat het bloed erin druppelt. Helaas, hier komen maar 2 druppeltjes uit. Naald eruit en andere arm proberen. Ook deze is mis en al direct halen ze de naald eruit. Nu duwen ze op de arm zodat er bloed uit het wondje komt waar net is geprikt en hier houden ze het buisje onder. Na 3 druppeltjes is het genoeg en plakken ze er een pleister op. Klinkt allemaal heel dramatisch, was ook niet leuk maar het kindje had niet extreem meer pijn dan kindjes in Nederland met bloedprikken, het gaat hier gewoon allemaal wat lastiger. Het bloed brengen we zelf naar het lab en de uitslag komt morgen horen, dus na 5uur in het ziekenhuis te hebben gezeten gaan we moe en hongerig terug naar Hanukkah.  Vrijdagochtend gaan Sophie en ik met Moses naar een dorpje toe, omdat Sophie zondag naar huis gaat en nog graag een dorpje wil zien. Het dorpje ligt op ongeveer een uurtje rijden. Onderweg rijden we nog even langs het huis van een jongen die we een paar weken naar zijn familie hebben terug gebracht nadat hij lang in Hanukkah had gewoond. Het was goed hem te zien en hij zag er goed uit! Na een uurtje rijden komen we aan in het dorpje waar we naartoe gaan. Alle kinderen rennen meteen op ons af als we uitstappen. Als we naast de auto staan komt er een klein meisje aangelopen wat het direct op een schreeuwen zet en heel bang is, het is de eerste keer dat ze obruni’s ziet zeggen de anderen.. Aaah zielig! Haha. Na een kleine rondleiding in het dorpje roept een vrouw ons bij zich. Ze heeft kokend water over zich heen gehad en vraagt of Moses haar kan helpen. Ze doet haar rok omhoog en laat ons een verschrikkelijke wond zien. Haar hele bovenbeen is verbrand en er hangen zwarte stukken huid aan. Er zitten allemaal vliegen in en het ziet er echt niet goed uit, bah wat moet die vrouw veel pijn hebben! Moses en wij zijn er al snel uit dat dit echt niet goed is! Als die vrouw niet naar het ziekenhuis gaat dan gaat ze dood. Moses geeft haar geld zoveel als hij bij zich heeft(60cedi). Daarna gaan we naar de auto. Als we in de auto zitten vraag ik of het genoeg geld is. Eigenlijk niet zegt Moses, maar hij heeft niet meer. Al snel pak ik mijn portemonnee en vertel Moses dat ik 45 cedi bij me heb, en Sophie heeft ook ngo eens 40 cedi. Dit geld geeft Moses aan de vrouw en verteld dat dit van ons is. De vrouw is ons heel erg dankbaar en iedereen geeft ons een hand om ons te bedanken. Dit ontroert me. Voor 45 cedi, dat is ongeveer 10 euro red je dus eigenlijk iemands leven. Want als deze vrouw geen geld had gekregen was ze dood gegaan door infectie. Later deze week willen we gaan kijken hoe het met de vrouw is. Tijdens de terug weg nemen we mensen mee die in Sunyani moeten zijn. Ik zit op de achterbank met twee mensen en in de kofferbak zitten nog eens twee mensen met heel veel spullen, zo gaat dat in Ghana, je reist bijna nooit met en lege auto haha! Zaterdag gaan we er een leuke dag van maken omdat het Sophie haar laatste dag isL Smiddags gaan we alle kinderen schminken en houden we een disco in de zomerhut, de kinderen vinden het super leuk! Savonds eten we fride rice met kip. Sophie heeft namelijk een maaltijd gesponsord. De kinderen en wij vinden het heerlijk! Echt een feestmaal echt super lekker!! Savonds zitten we nog gezellig bij elkaar. Zondag ochtend brengen we Sophie naar het vliegveld. Al snel horen we dat er veel vertraging is. Hij heeft wel 4 uur vertraging. Daarom besluiten we om een bezoekje te brengen aan de Solomon Beneth School. Op deze school zitten een aantal kinderen van Hanukkah(de oudere kinderen) waaronder 4 die er intern zitten(leeftijd 18/19 jaar), wat betekend dat ze er ook slapen en in de weekenden zijn. Als we het terrein oplopen komen ze al aangelopen ze vinden het leuk om Mariette te zien. Na even te hebben gepraat vragen we of we misschien de slaapzaal mogen zien omdat we hier al veel over hebben gehoord. Het mag en we lopen er naar toe. Wat ik daar heb gezien zal ik niet snel meer vergeten. Het eerste wat ik me opkwam waren de barakken uit de tweede wereldoorlog. Een verschrikkelijke vergelijking maar het was wel het eerste waar we allemaal aan dachten. Het is een redelijk kleine ruimte met daarin verschrikkelijk veel stapelbedden, je kunt er net doorheen lopen. De stapelbedden zijn 3hoog en staan super dicht aan elkaar. Dit is het enige stukje privacy wat die meiden hier hebben. Er liggen een paar kinderen ziek op bed en ik loop snel weer weg. Ik voel me ongemakkelijk dat ik kijk en me verbaas over hun leef omstandigheden. Als we terug lopen zien we ook nog even de douches, gewoon allemaal douches op een rij als in een sporthal. Poeh, heftig om te zien dat deze kinderen hier altijd zitten. Maar aan de anderen kant zijn de kinderen niet anders gewend en vinden ze het ook wel weer gezellig met elkaar op de kamer. Het heeft me geraakt maar ik ben niet boos of iets dat het zo gaat. Zo gaat dat hier nou eenmaal en als je ze allemaal hun eigen kamer zouden hebben, en ze zouden later met meer op de kamer moeten liggen als ze hun eigen huis hebben dan zouden ze daar nooit aan kunnen wennen. Dit hoort gewoon bij het land en bij de opvoeding denk ik. Maar daarom niet minder erg om te zien als obruni, want ik moest echt even slikken. Na dit bijzondere bezoek brengen we nu dan echt Sophie naar het vliegveld. We zwaaien elkaar uit en ik vind het niet leuk dat ze weg gaat. We konden het goed met elkaar vinden, en iedereen die er zat toen ik kwam is nu weg, en dat voelt een beetje als alleen achterblijven, al is dat natuurlijk niet zo want ik heb de lieve kinderen nog en lieve Mariette en Moses! Savonds skype ik even met thuis wat me goed doet. Maandagmiddag ga ik skypen met mijn collega’s en de meewerkers van de Brander, waar ik werk! Dat was heel erg leuk! Ik vond het leuk om het te laten zien en het was erg gezellig! Verder skype ik vaak met mijn lieve vriendinnetje Kristel en soms met mijn andere vriendinnen! Ik vind het leuk om Hanukkah te laten zien en de kinderen vinden het ook heel erg leuk om mensen in Nederland te zien en dan met ze te kunnen praten! Ze vragen zelfs soms of ze een liedje voor ze willen zingen! Haha geweldig!

Ik geniet nog steeds elke dag van de lieve kinderen en het mooie Ghanese leven! Ik ben echt super gelukkig en heb het gevoel dat ik de hele dag met een big smile rondloop! Ik vind het echt super leuk maar zie nu natuurlijk ook heel erg de verschillen met Nederland, en wat je daar allemaal hebt wat je hier niet hebt. De ‘kleine’ dingen die je veel meer gaat waarderen. Zoals schone kleren in je kast, want dat handwassen ben ik niet zo goed in haha! Of een supermarkt zoals we die in Nederland hebben! Wow nu ik hier zit vind ik het bijna overdreven hoe groot die bij ons zijn. 60 soorten soep en 180 soorten drinken.. Nou dat is hier wel anders  hoor, en dan heb je hier nog niks te klagen want hier in de stad zit een super goede supermarkt. Of tevreden zijn met kleine dingen. Als het licht hier weer aangaat na light off springen we een gat in de lucht en doen we een vreugdes dansje, en in Nederland wordt elektriciteit niet eens gewaardeerd en klaagt iedereen enorm en ligt het hele land plat als je een half uurtje geen stroom hebt. Nou die dingen ben ik wel echt steeds meer gaan waarderen! En mensen die over kleine dingen zeuren kan ik denk ik ook niet zo goed meer tegen, dan denk ik, kijk eens hoe de kinderen het hier hebben? Hoe de mensen hier leven? Maar goed dat zijn de verschillen in de wereld die er altijd zullen blijven, hoe pijnlijk en hard die soms ook zijn. Maar leren waarderen, ja dat doe je hier echt!