Laatste week in Hanukkah

Het avontuur zit er weer op. Terwijl ik dit typ zit ik op het vliegveld in Accra, nog 3uur wachten en dan vlieg ik terug naar Nederland. Een dubbel gevoel. Aan de ene kant is het fijn om terug te gaan naar familie, vrienden en een warme douche maar aan de andere kant zou ik veel liever nog in Ghana blijven! Ik wil nog zoveel doen en wil eigenlijk nog helemaal niet weg bij alle lieve kinderen. De laatste dagen hebben we weer veel gedaan.

Maandag ben ik samen met de andere vrijwilligers naar Boabeng Fiema en Hand in Hand geweest. Beide in de plaats Nkoranza. Vanaf Hanukkah is het twee uur rijden. De weg ernaartoe is echt heel erg mooi. Super mooie natuur en veel dorpjes langs de weg. De wegen in Ghana zijn erg slecht en als er al asfalt ligt zit dat vol met gaten. Na twee uur heen en weer geschut te zijn komen we aan in Boabeng Fiema. Dit is een park vol met apen. De vorige twee keer ben ik hier ook geweest, het was dus niet nieuw. Maar het was weer super leuk! Al die apen om je heen en op je schouders, een echte belevenis. Daarna gaan we door naar Hand in Hand. Dit is een kindertehuis speciaal voor gehandicapte kinderen. Het is er altijd super leuk en je kunt er hele leuke souvenirtjes kopen haha. We krijgen een rondleiding en gaan er lunchen. Super mooi om te zien dat deze mensen hier zo’n goede plek hebben. Na een paar uur gaan we weer terug naar Hanukkah, ook de terugweg is weer erg mooi, er zijn onderweg altijd zoveel dingen te zien, je komt ogen te kort en op de foto zetten lukt bijna niet. De volgende dag gaan we ‘smorgens samen met Moses naar een dorpje toe. Het mooie aan Hanukkah is dat zij niet alleen de kinderen in Hanukkah goed verzorgen maar ook de dorpjes in de buurt onderhouden. Als er hulp nodig is in de dorpjes wordt deze door Moses en Mariette geboden en er wordt vaak even een bezoekje gebracht en eten gebracht. De dorpjes waar wij naartoe gaan zijn dorpjes waar ook kinderen vandaan komen die in Hanukkah wonen, extra bijzonder. De dorpjes zijn echt armoedig, echt heel arm. Dit zijn de dorpjes die je normaal alleen maar van de tv kent en nu sta ik er zelf midden in. Ik word er altijd heel stil van en voel me wat ongemakkelijk. Daar sta je dan als rijke blanke met een auto vol eten in zo’n dorpje. Ik voel me een soort Sinterklaas, en dat wil ik helemaal niet. Maar wanneer ben je arm? En wanneer ben je rijk? Dat is altijd lastig. Ik denk dat je rijk bent als je gelukkig bent en  je niet elke dag hoeft te overleven. Deze mensen zijn denk ik wel gelukkig, maar elke dag is het hard werken om te overleven. Wij gaan werken om geld te verdienen, zij werken om letterlijk savonds de monden te kunnen voeden. Hoe letterlijk dit is zien we als er een moeder aan komt lopen met een tweeling. Twee hele schattige babytjes van 4 weken oud. Het ene jongetje ziet er goed uit maar het andere jongetje is erg mager en lijkt uitgedroogd. Hij ziet er echt niet goed uit, moeder geeft aan dat hij slecht drinkt. Deze mensen zitten zo ver weg van de stad dat naar het ziekenhuis gaan niet zomaar te doen is, lopend kost het dagen en met ander vervoer is vaak te duur. Wij geven de moeder geld om toch met vervoer naar het ziekenhuis te gaan. Wij kunnen haar niet meenemen want als er onderweg wat gebeurd wordt dit ons aangerekend, heel erg hard om dat daar te ervaren maar dat is hoe het is. Het liefst nam ik de jongetjes mee naar Hanukkah en naar het ziekenhuis, maar dat kan gewoonweg niet. Wat een harde wereld. We geven geld en hopen dat ze naar het ziekenhuis gaan, over een paar dagen gaat Moses terug om te kijken hoe het gaat. Als het dan nog niet goed gaat gaat Moses natuurlijk wel actie ondernemen, dan komt de kinderbescherming erbij etc. In dit dorpje delen we eten en wat speelgoed uit, de mensen zijn er heel blij mee. Het volgende dorpje waar we naartoe gaan is niet met de auto te bereiken, we zetten de auto aan de kant en lopen door het bos richting het dorpje. Wat een armoede. Er is gewoon niks. Twee hutjes, drie geiten, een hond en wat kippen. Een vader en een moeder en drie kinderen. Speelgoed heb ik niet gezien en als je ziet waar deze mensen slapen springen de tranen in je ogen. We geven de moeder geld want ze heeft de rijst op en dit wil ze graag kopen. Ik geef de kinderen een knuffel van de fabeltjeskrant. Als dank krijgen we van de mensen een zak vol pepers mee. Deze mensen hebben niks maar alsnog geven ze wat weg om te bedanken. Daar heb ik geen woorden voor. Ik voel me nietig en geneer me bijna.. al helemaal als ze me gaan bedanken, ik hoef geen dankjewel, zij verdienen de dankjewel. Bedankt dat ik dit heb mogen zien, zullen we het de rest van de wereld ook laten zien? En als iemand klaagt over nutteloze dingen, zullen we die mensen dan dit even laten zien? Op de terug weg is iedereen stil. Wat zijn deze mensen krachtig, zo weinig en dan nog zo blij en gelukkig zijn. Zij putten heel veel kracht uit het geloof, heel erg mooi om dat te zien, geloof is hier zo belangrijk en als je deze dorpjes en situaties hebt gezien weet je waarom. In de middag zijn we terug op Hanukkah. ‘s Middags gaan we met de kinderen kleuren in de colorroom. ‘s Avonds gaan we weer dansen, voor de op een na laatste keer lekker dansen met alle kids! Wat ga ik dat missen! De volgende dag is het woensdag, mijn laatste dag op Hanukkah. ‘s Morgens gaan we naar de woensdagmarkt. Dit is een grote markt waar van alles verkocht wordt, een hele ervaring altijd. We lopen over de markt en kopen wat armbandjes en souvenirtjes. Ieder jaar neem ik me voor niet meer souvenirtjes mee te nemen maar als ik ze dan zie liggen kan ik ze niet laten liggen haha. Ze maken hier zulke mooie dingen en, niet onbelangrijk, het is helemaal niet duur. Dus ik sla er weer een paar in. Na de woensdagmarkt geniet ik van mijn laatste middag op Hanukkah. Ik knuffel en speel met de kids, het is raar, ik wil nog helemaal niet naar huis. Ik heb het zo naar mijn zin ik zou nog wel een paar weken willen blijven. ‘s Avonds is mijn goodbye, alle kinderen zingen en dansen. Het is echt heel erg mooi, daarna gaan we echt voor de laatste keer dansen. Dat wordt nog afkicken thuis, hier heb ik vijf weken lang iedere avond gedanst, ik denk dat ik dat er maar in hou. De volgende dag word ik om 7uur opgehaald door de taxichauffeur hij brengt mij naar Kumasi vanuit daar vlieg ik naar Accra en vanuit daar naar Amsterdam. Ik neem afscheid van alle kids. Bye bye! See you next year! Als we de straat uit rijden kan ik mn tranen niet meer bedwingen. Dag mooi Hanukkah, dag lieve, bijzondere kinderen. Tot de volgende keer! Bedankt voor weer een geweldige ervaring, het waren weer vijf weken om nooit te vergeten! Love you all and may God bless you all!